Eve dönmedim; bir parkta oturup uzun uzun düşündüm. Evliliğimin ne kadar yorucu olduğunu, yıllardır kendi ihtiyaçlarımı bastırdığımı, kayınvalidemin baskısının beni nasıl tükettiğini, ilişkimde iletişimin ne kadar bozulduğunu hepsiyle yüzleştim.
Ama ilk kez kaçmak yerine çözmek ya da doğru şekilde bitirmek gerektiğini anladım.
Ertesi gün eşimle sakin bir şekilde konuştum. İlk defa duygularımı net bir biçimde ifade ettim:
“Böyle devam edemem. Kendimi kaybettim. Ya beraberce bir çözüm yolu buluruz, ya da birbirimizi yıpratmadan ayrılırız.”
O da benim kadar yorgundu aslında. İkimiz de susarak sorunların büyümesine izin vermiştik. Sonunda ortak bir kararla, saygıyı koruyarak yolları ayırmanın daha doğru olduğuna karar verdik.
Aylar geçti…
Hayatımı yeniden kurmaya başladım. Kendimi tanımaya, sınırlar koymaya, değerimi hatırlamaya… O gün kapısını çaldığım adamla hiçbir romantik ilişkim olmadı; o sadece hayatıma, kendimi fark etmem için gelen bir işaret gibiydi.
Ve bugün dönüp baktığımda, o karşılaşmanın beni yanlış bir yola değil, kendime döndüren bir yola yönlendirdiğini görüyorum.
Sonunda şunu öğrendim:
İnsan, en çok kendini ihmal ettiğinde savrulur.
Ve en doğru adımlar, bir başkasına değil, kendine doğru atılanlardır.
