sıradan gibi görünse de, beklenmedik bir dönüm noktasıydı. Köpeğim yanında neşeyle oturuyordu: kulakları rüzgârda dalgalanıyor, gözleri dışarıya umutla dalıyordu. İçimde “ne kadar da sevimli” düşüncesi uyanırken, bir yandan da içimi ince bir huzursuzluk kapladı—küçük bir içgüdü, bir şeylerin ters gidebileceğini fısıldıyordu.
Üstteki Resimden Diğer Sayfaya Geçiş Yaparak Haberin Devamını Okuyabilirsiniz..
O an, bir anda ışıklar değişti: Sert bir fren sesiyle köpeğin öne doğru savrulması bir saniyeyle ötesi bile olabilirdi. Ama o, kucağımda değildi; arka koltukta, özel tasarlanmış güvenlik kemeriyle bağlıydı. Bu botun ona ve bana ne kadar büyük bir güven sağlayabileceğini o dakika anladım. Sadece kilo değil, güvenlikti o kemerin sağladığı asıl koruma. (Benzer uyarılar, pet güvenliği uzmanları tarafından sıklıkla vurgulanıyor.)
Belgeler ve araştırmalar da bunu destekliyordu—yarım milyona yakın evcil hayvan sahibi, araç içinde köpeğini serbest halde taşırken aslında hem onları hem kendilerini tehlikeye atıyordu. (%47 gibi ciddi bir oranda pet sahipleri bu riskli davranışı sergiliyor.) Üstelik, bir taşıma kazasında evcil hayvan, maskot olmaktan çıkıp gerçek bir “hareketsiz yük”e dönüşebiliyor; kabinde savrularak çatışmalara, yaralanmalara ve en kötüsü, trajik sonuçlara neden olabiliyor.
O fren anı kısa sürelikti belki, ama etkisi uzun süreli oldu. Aracın durmasının ardından kalbim hâlâ hızlı hızlı atıyordu. Köpeğime göz ucuyla baktım—onu güvende hissetmek, içimi tarifsiz bir huzurla doldurdu.
